اختلال اوتیسم، یک نقص عصبی است که به فرد مبتلا مشکلاتی در برقراری ارتباطات اجتماعی و کنترل احساسات واقعیت پیش رو می‌دهد. این واقعیت، غالباً در دوران کودکی ظاهر می‌شود اما نادر نیست که این اختلال تا دوران بزرگسالی تشخیص داده نشود و فرد بدون آگاهی از آن به سنین بالاتر برسد. این مقاله به بررسی اوتیسم در بزرگسالان و علائم آن می‌پردازیم.
برای درک بهتر اینکه اوتیسم چگونه در بزرگسالان ظاهر می‌شود و چگونگی تفاوت‌های آن در زنان و مردان، به همراه عوارضی که فرد مبتلا به آن ممکن است برخورد کند، ما را همراهی کنید.
تماس با زندگی شیرین
اوتیسم در بزرگسالی چیست؟
فردی که به احساس انزوا و مشکلات در برقراری ارتباطات اجتماعی در دوران بزرگسالی مبتلا است، احتمالاً با اختلالات اوتیسمی روبروست. برای شناسایی این وضعیت، بهتر است به یک پزشک مراجعه کنید. گاهاً این افراد در دوران کودکی نیز نشانه‌ها یا علائمی از ناتوانی ذهنی داشته‌اند، اما با گذشت زمان متوجه می‌شوند که علایم اوتیسم به آن‌ها نیز مربوط بوده است.
ریشه‌ی اوتیسم در بزرگسالان: علل و عوامل
اوتیسم بی‌توجه به سن، جنسیت و شرایط اجتماعی، یکی از اختلالاتی است که می‌تواند به مشکلات در برقراری ارتباطات انسانی و بروز رفتارهای تکراری و خاص منجر شود. یکی از علل اوتیسم در بزرگسالان، می‌تواند مربوط به وجود اختلالات خفیف در دوران کودکی باشد که تا دوران بزرگسالی تشخیص داده نشده است.
این امر باعث می‌شود که افراد مبتلا در سنین بالاتر، نشانه‌های اوتیسم را تجربه کرده و تأثیرات آن را بر عملکرد و کیفیت زندگی‌شان درک کنند.
نشانه‌های اوتیسم در بزرگسالان
در بزرگسالی نشانه‌های اوتیسم معمولاً در مواردی مانند ناتوانی در ارتباط برقراری و اختلال در تفسیر افکار و احساسات دیگران مشهود است. افراد مبتلا به اوتیسم در بزرگسالی اغلب نمی‌توانند به‌طور موثر با دیگران ارتباط برقرار کنند و در مکالمات معمولاً ضعیف عمل می‌کنند.
پزشکان متخصص اوتیسم معتقدند که افراد بزرگسال مبتلا به اوتیسم معمولاً به فعالیت‌های محدودی تمایل دارند و از طرف دیگر، به رفتارهای تکراری پرداخته می‌شوند. بنابراین، وقتی که روال روزانه آن‌ها به هم می‌خورد، ممکن است به شدت عصبی و ناراحت شوند و نتوانند با موقعیت‌های زندگی مقابله کنند.
نشانه‌های دیگر اوتیسم در بزرگسالی شامل موارد زیر می‌شود:
- مشکل در تفسیر زبان بدن یا اشاره‌های اجتماعی:
افراد مبتلا به اوتیسم در بزرگسالی نمی‌توانند به درستی اطلاعاتی که از زبان بدن دیگران به دست می‌آید را تفسیر کنند، که این موضوع می‌تواند منجر به اختلال در تفاهمات اجتماعی شود و باعث ناتوانی در مواجهه با چالش‌های زندگی شود.
- اختلال در تنظیم احساسات:
افراد مبتلا به اوتیسم در بزرگسالی ممکن است نتوانند به‌طور موثر احساسات خود را کنترل کنند و در مواقع مختلف نسبت به هیجانات خود کنترل نداشته باشند، که این موضوع می‌تواند باعث ناتوانی در برقراری روابط موفق شود، زیرا بر احساسات و روابط کنترل ندارند.
- مشکلات زبانی و اختلال در تکلم:
یکی از چالش‌های بزرگسالان مبتلا به اوتیسم، مشکلات زبانی و عدم توانایی در صحبت کردن است. این افراد ممکن است نتوانند به درستی افکار خود را به زبان بیاورند و بنابراین، توانایی در پردازش اطلاعات و ارائه پاسخ مناسب در گفتگوها را نداشته باشند.
- انزوا و کاستی از دوستان:
اوتیسم در بزرگسالان معمولاً منجر به رفتارهای تکراری می‌شود و همچنین، ممکن است با مشکلات در تفسیر و درک درست از احساسات مواجه شوند. به همین دلیل، این افراد ممکن است دوستان و روابط اجتماعی محدودی داشته باشند. این محدودیت‌ها ممکن است باعث شود که افراد مبتلا به اوتیسم کمترین تعداد دوستان را داشته باشند و ممکن است تجربه ازدواج موفقی را نداشته باشند.
این چالش‌ها باعث می‌شود که زندگی اجتماعی و ارتباطات این افراد با دیگران دچار مشکلاتی شود و بر آینده روابط آن‌ها تأثیر بگذارد.
آیا علائم اوتیسم در زنان و مردان متفاوت است؟
در بزرگسالی، نشانه‌های اوتیسم به جنسیت ارتباطی ندارند؛ بنابراین علائمی که در زنان ظاهر می‌شود، معمولاً در مردان نیز مشاهده می‌شود. با این حال، تشخیص اوتیسم در دختران ممکن است با تاخیر انجام شود، زیرا برخی از رفتارهای مشابه اوتیسم مانند انزوا و افسردگی، در دختران به‌طور معمول قبول‌تر است و باعث می‌شود تشخیص دیرتری صورت بگیرد.
قبل از شروع درمان اوتیسم، لازم است فرد مبتلا را توسط یک متخصص مغز و اعصاب معاینه کرده و درمان متناسب با شدت اوتیسم اعمال شود؛ این شامل درمان‌های دارویی، کاردرمانی، رفتار درمانی و جلسات مشاوره روانشناسی می‌شود.
زندگی بزرگسالان مبتلا به اوتیسم: چالش‌ها و راهکارها
زندگی بزرگسالان مبتلا به اوتیسم همراه با چالش‌های بسیاری است که نه تنها برای فرد مبتلا بلکه برای همراهان او نیز وجود دارد. این افراد ممکن است دچار مشکلاتی در درک و بیان احساسات خود شوند و نتوانند ارتباطات موفقی را تجربه کنند.
برای مثال، همراهان نباید انتظار داشته باشند که فرد مبتلا به اوتیسم با ارتباط چشمی یا زبان اشاره متوجه نظر آن‌ها شود. به جای این، با صبوری و توجه به نیازهای او باید ارتباط برقرار کرد. از طرف دیگر لازم است که رفتارهای آن‌ها را به عنوان بی‌ادبی قضاوت نکنیم، بلکه با همدلی و حمایتگری با آن‌ها برخورد کنیم.
پاسخ به سوالات متداول درباره اوتیسم در بزرگسالی
تماس با زندگی شیرین
۱. داروهای درمانی برای افراد بزرگسال مبتلا به اوتیسم چه گونه عمل می‌کنند؟
درمان دارویی معمولاً برای کاهش اضطراب، بهبود مشکلات خواب و کنترل دیگر اختلالاتی که ممکن است با اوتیسم همراه باشد استفاده می‌شود. این داروها می‌توانند به کاهش علائم اوتیسم کمک کنند و کیفیت زندگی افراد مبتلا را افزایش دهند.
۲. آیا علائم اوتیسم در نوجوانی با آنچه در کودکی یا بزرگسالی مشاهده می‌شود، تفاوت دارد؟
اوتیسم یک اختلال طیفی است، به این معنا که می‌تواند درجه‌های مختلفی از خفیف تا شدید را شامل شود. علائم آن در دوران‌های مختلف زندگی معمولاً مشابه است و شامل مشکلات در برقراری ارتباط و کنترل احساسات و همچنین تمایل به رفتارهای تکراری است.
۳. چگونه می‌توان اوتیسم در بزرگسالان را تشخیص داد؟
برای تشخیص اوتیسم در بزرگسالان، نیاز به مشاهده نشانه‌ها و علائم مربوطه دارید. پس از تشخیص این نشانه‌ها، فرد ممکن است تست‌های مربوط به اوتیسم انجام دهد، از جمله آزمون طیف اوتیسم (AQ)، که به پزشک کمک می‌کند درجه اختلال را ارزیابی کند و برنامه‌های درمانی و حمایتی مناسب را ترتیب دهد.
مقالات پیشنهادی :
بدون دیدگاه